Autolatina، یک شرکت حاصل از اتحادیه عملیاتی فولکس واگن و فورد، در برزیل و آرژانتین، از سال 1986 تا 1994 ادامه داشت. هدف انجمن اطمینان از به روز رسانی دائمی فناوری، کارایی عملیاتی بیشتر و استفاده بهتر از ظرفیت تولید تاسیسات فولکس واگن و فورد بود. Autolatina به طور رسمی در اول جولای سال بعد با 51٪ از سرمایه فولکس واگن دو برزیل و 49٪ از فورد دو برزیل ایجاد شد. در 28 دسامبر 1990، این دو شرکت تحت نام شرکتی Autolatina Brasil S. A ادغام شدند، یک شرکت هلدینگ که منحصر به فرد بودن حوزه های بازاریابی و فروش و شبکه فروشندگان و کمک های فنی خود را حفظ کرد. تیم‌های مهندسی محصول به صورت مفصل شروع به کار کردند و با برنامه‌ریزی و استراتژی‌های منحصربه‌فرد مواجه شدند.
در ابتدا یک هم افزایی مفید برای هر دو برند وجود داشت. اولین نتایج عملی این اتحادیه در زمینه موتورها با تبادل بین واحدهای فولکس واگن به نام AP، مدرن تر و با عملکرد بهتر رخ داد که برای تجهیز اسکورت ها آمد. ارزان ترین و مقرون به صرفه ترین پیشرانه فورد، CHT معروف به نام AE، در خانواده گل استفاده شد. ظهور وسایل نقلیه مشترک کمی بیشتر طول کشید، اولین آنها در ژوئن 1990 رخ داد - فولکس واگن آپولو، شبیه سازی فورد ورونا (اسکورت سه جلدی)، که نشان دهنده مشکل بزرگی است که از ادغام برندها و برندها به وجود می آید. فرهنگ‌های بسیار متفاوت: فقدان شخصیت الگوهای رایجی که از آن به بعد راه اندازی می‌شوند.
در سال 1991 VW Santana جدید ارائه شد و در ژوئیه همان سال نسخه فورد ورسای آن ارائه شد. در سال 1992 نوبت به استیشن واگن های کوانتوم و رویال رسید که در ابتدا نسخه چهار در را برای مدل برند آلمانی و دو در را برای جانشین بلینا حفظ کردند. فولکس واگن، با سنت بیشتری در توسعه پروژه، می‌دانست چگونه از موقعیت بهتر استفاده کند و دو خودروی اصلی را از اسکورت جدید طراحی کرد: Logus و Pointer. محصولات اصلی اما معمولی فورد، از نمای داخلی گرفته تا رفتار پویا، خودروها در کارخانه فورد، در همان خط مونتاژ اسکورت تولید شدند.فورد در تمام این سال‌ها دنباله‌روی این فرآیند بود و فقط از باقیمانده‌های موجود توسط شریک استفاده می‌کرد. دو مثال: فورد که هرگز روی خودروهای کوچکتر سرمایه گذاری نکرده بود (بخشی که فولکس واگن به طور سنتی در آن قوی بود) و غافلگیر شدن از انفجار بازار "محبوب" خودرو در کشور، خود را به ارائه یک اسکورت سنگین و ناکافی به نام هابی با 1.0 لیتر محدود کرد. موتور، بازسازی شده از پیشرانه AE 1600 سانتی متر مربع.
در آوریل 1994، بدون توجیه بیشتر، جدایی بین فورد و فولکس‌واگن و انقراض اتولاتینا اعلام شد که در سال 1996 اتفاق افتاد.خط مشی اشتباه محصول و صلاحدید سرمایه گذاری در تنوع بخشیدن به خط فورد در کمتر از هشت سال اتحاد بین این دو شرکت، عواقب جدی برای این برند به همراه داشت که تنها سال ها بعد بر آن غلبه کرد. زمانی که Autolatina تشکیل شد، فورد سومین تولیدکننده بزرگ ملی بود که تقریباً 20 درصد از بازار خودروهای داخلی را به خود اختصاص داد. در سال 1992 سهم آن به 14.3 درصد کاهش یافته بود و به حداقل 8.2 درصد در سال 1996 رسید..
فورد تنها پس از سال 1997، با تجدید اساسی خط تولید خود، با ورود اسکورت جدید مجهز به موتور Zetec و عرضه خودروی کوچک مورد انتظار، توانست دوباره روی پای خود بایستد. فیستا که ابتدا از اسپانیا وارد شد و بعداً در واحد سائو برناردو دو کامپو تولید شد. نقطه عطف با SUV کوچک EcoSport در سال 2003 بود که در مجتمع صنعتی جدید Camaçari، باهیا تولید شد.
ورسای، برادر کوچک سانتانا
دومین عرضه توسط Autolatina برای پلتفرم های مشترک، فورد ورسای نسخه "آمریکایی" VW Santana بود. برخلاف دو ورونا/آپولو که عملاً همان خودروها بودند، فورد سعی کرد هویت خود را در مدل لوکس خود اعمال کند و در نتیجه آن را از همتای آلمانی خود متمایز کند. نتیجه نتیجه داد و ورسای واقعاً هویت بیضی آبی را نشان داد. این مدل ماموریت سختی را داشت که جایگزین دل ری در سلسله مراتب خودروهای لوکس شود، سنتی که با Galaxy در سال 1967 آغاز شد.
ارائه شده در نسخه های GL و Ghia، در ابتدا فقط با بدنه دو در موجود بود.طول این مدل 4.57 متر و فاصله بین دو محور 2.54 متر بود. از نظر بصری، واضح ترین تفاوت ها در قسمت جلو و عقب اعمال شد. در قسمت جلو، چراغ‌های جلو دارای طراحی الهام‌گرفته از مدل Taurus و جلوپنجره آیرودینامیک با یک تیغه و رنگ‌آمیزی با رنگ خودرو شبیه به اسکورپیو آلمانی بود. سپرها خطوط مستقیم تری را دنبال می کردند و در نسخه Ghia تریم های کرومی کوچکی وجود داشت که کل بدنه را در کنار هم قرار می داد. بر روی ستون C در مدل لوکس، یک رنگ مشکی مات نیز اعمال شده است تا تصوری از پیوستگی به ناحیه لعاب داده شود. رینگ‌ها 14 اینچی بودند و در Ghia از آلیاژ سبک با طراحی پره‌ای ساخته شده بودند که با لاستیک‌های 195/60 پوشانده شده بود. در GL چرخ ها فولادی با کلاهک هاب بودند. در نهایت، قسمت عقب دارای درب صندوق عقب صاف‌تری بود و چراغ‌های عقب به شکل ذوزنقه‌ای شکل داشتند که ظاهر کلاسیک‌تری به آن می‌داد.
از نظر مکانیکی، سه گزینه موتور وجود داشت: AP 1.8 لیتری و AP 2.0 لیتری کاربراتوری و AP 2.0 لیتری با تزریق الکترونیکی.در نسخه GL موتور ورودی AP 1.8 لیتری کاربراتوری با 99 اسب بخار در نسخه الکلی بود. برای کسانی که خواهان عملکرد بیشتر هستند، می توانند موتور 2 لیتری را با کاربراتور 105 اسب بخاری انتخاب کنند. فقط در مدل Ghia گزینه موتور تزریق الکترونیکی بوش با قدرت 125 اسب بخار در 5800 دور در دقیقه و حداکثر گشتاور 19.5 m.kgf در 3000 دور در دقیقه وجود داشت. همه به یک گیربکس پنج سرعته دستی یا سه سرعته اتوماتیک متصل می شوند، فقط برای Ghia. در تست های مجله کواترو روداس، نسخه غیا مجهز به موتور انژکتوری به حداکثر سرعت 174 کیلومتر در ساعت و شتاب 0 تا 100 کیلومتر در ساعت در 11 ثانیه دست یافت. Versailles Ghia برای چند ماه سریع‌ترین خودروی تولید شده در برزیل بود.
داخلی هوشیار
سفارشی سازی داخلی توسط فورد برای مدل لوکس خود محدودتر بود. تفاوت های کمی با سانتانا وجود داشت. واضح ترین آن پنلی بود که طراحی خاص خود را داشت. در سمت چپ چهار کلید برای چراغ های هشدار خطر، چراغ های مه شکن، یخ زدایی عقب و تنظیم شدت نور پانل ابزار وجود داشت.سازها املای ظریفی داشتند و نور مایل به سبز بود. فرمان دو پره یک کپی واقعی از نمونه استفاده شده توسط فورد اسکورپیو بود، در حالی که دسته تعویض دنده از مشخصات استفاده شده توسط دل ری پیروی می کرد. برخلاف سانتانا که در آن کنترل‌های تهویه چرخشی بودند، در ورسای آنها کلیدها بودند و شدت هوای سرد و گرم توسط یک فرمان کشویی ایجاد می‌شد.
صندلی ها، اگرچه از ساختار مشابه فولکس واگن استفاده می کردند، از مخمل پوشانده شده بودند و پشتی سر یک تکه بود و برای راننده، صندلی دارای تنظیم ارتفاع بود که توسط یک اهرم در کنار صندلی انجام می شد. برای سرنشینان صندلی عقب عجیب بود که فورد تکیه گاه وسط را ارائه نداد. مسافر پنجم به دلیل برداشتن چنین لوازم جانبی، جای بهتری داشت. برای سرنشینان در انتها، کمربندهای جانبی سه نقطه ای وجود داشت، لوازم جانبی که فقط برادرش سانتانا ارائه می کرد.
تغییر زمان در یک شغل کوتاه
تغییرات کوچک و تغییرات گاه به گاه در طول کار تجاری کوتاه پنج ساله فورد ورسای اضافه شده است. اولین مورد در سال 1992 اتفاق افتاد، زمانی که مدل گزینه چهار در را به دست آورد، راحتی که برای مدل در نظر گرفته شده برای مدیران مفید است. مدل لوکس فورد دومین خودروی برزیلی بود که دارای گزینه ترمز با سیستم ABS بود، هرچند که با آرایش کلاسیک ترمزهای دیسکی تهویه شده در جلو و ترمزهای طبلی در عقب ادامه یافت.برای مطابقت با برنامه کاهش آلودگی - Proconve-، کاتالیزور نیز اضافه شد.
برای خط 1993، ورسای شروع به رنگ آمیزی سپر و آینه ها به همان رنگ بدنه کرد. در داخل، صندلی‌های مخملی استاندارد جدیدی از تکمیل، تصفیه‌تر و کنترل‌های تهویه چرخشی پیدا کردند. برای نسخه GL، موتور 2 لیتری با تزریق الکترونیکی هم اکنون در دسترس بود. نسخه های بنزینی اکنون دارای کاربراتور الکترونیکی هستند. در بازار، این مدل توسط فیات تمپرا و شورولت امگا در نسخه GLS مجهز به موتور 2 لیتری مورد حمله قرار گرفت. در خط تولید فورد، اکنون رقابت با Mondeo، وارداتی از بلژیک و ورود ورونای جدید با همان بدنه چهار در مانند Orion اروپایی و موتور 2 لیتری AP با تزریق الکترونیکی وجود داشت.
پالایش و تجمل بیشتر: اینها کلیدواژه های خط 1994 بودند.در Ghia، صندلی های جلو اکنون دارای تنظیم کمری هستند. چندین مورد از راحتی و راحتی پذیرفته شد، مانند سانروف با فعال سازی الکتریکی، رادیو با پخش کننده CD با هشت بلندگو، ستون فرمان با تنظیم ارتفاع، نشانگر باز بودن در و تایمر خاموش کردن چراغ های جلو. کنترل‌های الکتریکی شیشه‌های جلو از کنسول وسط به درهای سرنشین جلو منتقل شدند. چراغ ترمز سوم در حال حاضر وجود داشت.
FIC تک نقطه ای - Ford Indústria e Comércio - تزریق الکترونیکی دیجیتال برای نسخه GL 1.8 و FIC چند نقطه ای برای نسخه های GL و Ghia مجهز به موتور 2.0، بنزینی و الکلی، پذیرفته شد. تزریق آنالوگ بوش LE-Jetronic دیگر ارائه نمی شود. سیستم تهویه مطبوع و فرمان هیدرولیک نیز به عنوان آپشن در نسخه GL 1.8 موجود است.جالب اینجاست که کاربراتور الکترونیکی با تزریق الکترونیکی در مدل های 94 همزیستی دارد و هر دو نسخه GL و Ghia را با الکل یا بنزین کار می کنند.
در سال 1995، ورسای، با وجود داشتن نرخ رضایت پس از فروش خوب، با پایان Autolatina، آینده نامشخصی داشت. حتی با این تقسیم شراکتی، فورد تصمیم گرفت مدل لوکس خود را به روز کند. نسخه Ghia اکنون صندلی‌های چرمی و تودوزی درها را به عنوان آپشن ارائه می‌دهد. با فعال شدن دزدگیر، شیشه‌های برقی بالا رفتند، پانل ابزار املای جدیدی روی صفحه‌ها به دست آورد، علاوه بر این، فرمان 4 پره جدید را پذیرفت. از بیرون، می‌توان آن را با جلوپنجره جدید با ورودی هوای بیضی شکل و چراغ‌های جلوی دوربرد که توسط یک قاب پلاستیکی به رنگ بدنه احاطه شده است، شناسایی کرد. در عقب، یک ایرفویل با چراغ ترمز سوم داخلی اضافه شد و قاب بازتابنده قدیمی که دو مجموعه نوری را متحد می کرد ناپدید شد و جای خود را به برآمدگی افقی در بدنه روی صفحه داد. نوار مشکی قدیمی در ستون عقب بازنشسته شد زیرا برخی از مالکان را خشنود نکرد، رنگ آمیزی معمولی را به خود گرفت و همچنین آنتنی که لغو شد و در واقع شروع به مجهز شدن به آنتن با ضبط الکترونیکی کرد. یک نخ مسی که بین تیغه های شیشه جلو فشرده شده است.
Mondeo که قیمتی کمتر از یک ورسای کامل داشت، طراحی مدرن تری داشت و سهم قابل توجهی از مصرف کنندگان مدل لوکس فورد برزیل را به خود اختصاص داد. در آن زمان، دلار 0.85 R$ بود و Mondeo GLX 4-در کامل 40352 دلار آمریکا (34297.00 R$) قیمت داشت. حتی با عبور از اقیانوس اطلس و پرداخت مالیات واردات، Mondeo با قیمتی کمتر از 4 در ورسای Ghia که 38668.00 دلار قیمت دارد وارد برزیل شد. شکست در داخل خانه خودش.
فورد همچنان تلاش کرد تا قیمت ورسای و رویال را با کاهش تا 15 درصد تغییر دهد، اما خیلی دیر شده بود. پایان قریب الوقوع Autolatina، رقابت شدید در بخش (Santana، Tempra، Vectra، Omega) و ورود محصولات وارداتی به این معنی بود که شانس خانواده Versailles برای ادامه در بازار به طور فزاینده ای کمتر شد.آخرین واحدهای این مدل در سال 1996 تحویل شد و پایان قرارداد تجاری بین فولکس واگن و فورد بود.
به عنوان یک کنجکاوی، ورسای در آرژانتین نیز فروخته شد. در بوئنوس آیرس، این مدل به فورد کهکشان تغییر نام داد و جایگزین فالکون شکست خورده شد، پروژه ای از دهه 1960 که برای بیش از دو دهه در سرزمین کارلوس گاردن موفق بود.
تبادل دل ری با ورسای
مهندس مکانیک ماریو تریش جونیور، 38 ساله، فورد ورسای را در زندگی خود به یاد می آورد.در اوایل سال 1994 بود که این مدل جایگزین فورد دیگری در گاراژ خانوادگی شد. Triches احساساتی می‌گوید: «در سال 1994 پدرم یک ورسای برای جایگزینی دل ری خرید و از آن زمان به این مدل علاقه زیادی پیدا کردم.»
پس از جستجوی زیاد برای ورسای، مهندس مدل 1993 چهار در Ghia مجهز به موتور 2 لیتری الکلی را پیدا کرد. به گفته ماریو، این خودرو در شرایط مکانیکی و بدنه عالی قرار داشت و فقط تعمیر و نگهداری و تعویض برخی از قطعات مکانیکی انجام شد.
مدل 1993 به دلیل برخی ویژگی ها که فقط در آن سال ساخته شد، بیشترین توجه مالک را به خود جلب می کند. "من ورسای گیا 1993 را بهترین وینتاژ ورسای می‌دانم، زیرا در حال حاضر بهبودهایی در پایان، سپرهایی در رنگ خودرو دارد و همچنان صندلی‌های استاندارد فولکس واگن را حفظ می‌کند که در سال 1994 توسط دیگران با ساختار فورد جایگزین شدند." ماریو تاکید می کند..
برای مالک، ورسای دارای نکات مثبتی استحکام مکانیکی و سهولت تعمیر و نگهداری، علاوه بر بدنه محکمی که از فولکس واگن می آید. پایان نقطه ضعف یک مدل فورد است، زیرا برخی از قطعات داخلی شکننده هستند و به سختی پیدا می شوند.
